10 parimet e dashurisë dhe urrejtjes në Islam
Falenderimi i takon All-llahut Mbrojtësit te vepermireve, Ndihmësit të besimtarëve, Sfiduesit të atyre që e luftojnë fenë. Dëshmoj se ska të adhuruar me të drejtë veç All-llahut , dëshmi e dashur kjo për ata që e besojnë, deklarojnë dhe e praktikojnë atë deri në Ditën e Gjykimit.
All-llahu është kundër atyre që e luftojnë këtë fe dhe pasuesit e saj deri në Ditën e Shpërblimit me drejtësi, ditës së vërtëtëqë s'ka
dyshim në të.
Paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi imamin e të dërguarve, shembullin e adhuruesit të All-llahut një e të vetëm, i cili donte për hir të All-llahut dhe urrente për hir të All-llahut, me qëllim forcimin e besimit të pastër dhe fesë. Paqja qoftë dhe mbi pasuesit e të vertetës, sahabët e nderuar, te cilët vërtetuan pastërtinë e tyre nga shirku dhe pasuesit e tij në çdo aspekt dhe ata që iu bashkuan atyre në të mirë deri në Ditën e Gjykimit mes besimtarëve dhe qafirave.
O adhurues të All-llahut!
Qëllimi për të cilin krijuesi e krijoi botën dhe për të cilin pajtohen shpalljet qiellore të zbritura nga Zoti i mirësisë, është njësimi i All-llahut në adhurim dhe në çdo llojë vepre që i përket adhurimit dhe ftesa për largimin nga shirku dhe mohimi duke mos u pajtuar me mushrikët dhe jobesimtarët, kushdo qofshin ata.
Ështe detyrë përkujdesja për këtë thesar të çmuar (teuhidin) dhe çështjet që lidhen me të. Qëndrueshmëria në thënien e vërtetë “S'ka të adhuruar me të drejtë përveç All-llahut”, çështjen e dashurisë dhe urrejtjes, dmth përkujdesja ndaj besimtarëve dhe dashurinë ndaj tyre dhe largimi ndaj jobesimtarëve dhe armiqësia ndaj tyre.
Nga qëllimet e trajtimit të kësaj teme është dhe sqarimi per hijet që kanë hedhur mbi të disa injorantë të pa informuar për fenë, të tërhequr nga disa artikuj që flasin mbi besimin.
Këta artikuj ndikuan dhe ndezën disa udhëheqës të kufrit dhe ndjekës të tyre, mbajtësit e kryqit amerikan e të tjerë, të cilët u bashkuan kundër botës islame në pergjithësi dhe asaj arabe në veçanti, duke goditur me idenë e "rrezikut të terrorizmit", rrezik i cili nuk ishte shfaqur më parë, por u shfaq, sipas tyre, si rrjedhojë e studimit të dashurisë dhe urrejtjes për hir të All-llahut.
Ata pretendojnë se kjo rrit armiqësinë dhe nuk është prej parimeve të pastërta të islamit. Nga kjo u acaruan disa popuj "trima", me qëllime të mira, për shkak te injorancës së tyre dhe disa me qëllime të këqija dhe armiqësore ndaj All-llahut dhe të dërguarit të tij, sal-lallahu alejhi ve sel-lem.
Është detyrë për ne besimtarët muslimanë që t’u përgjigjemi me argumente këtyre njerëzve, me qëllim që të heqim përgjithësinë që na takon neve në sqarimin e kësaj çështjeje dhe le ta marrë këshillën ai që do të ndërgjegjësohet dhe le ta lerë ai që është mospërfillës.
Falenderimi i takon All-llahut që një pjesë e mirë e muslimanëve, që nuk kishin dije në këtë çështje, e pranuan të vërtetën pasi iu bë e qartë, e dalluan të mirën nga e keqja dhe nuk u ndikuan nga këto gënjeshtra e shpifje të pa baza.
Kjo çështje ka nevojë për punë, përkujtim, qartësi dhe vendosshmëri. All-llahu na bëftë të qëndrueshëm ne dhe ju në besimin e pastër dhe na ruajt ne dhe ju nga humbja e atyre që devijuan pas udhëzimit.
Vendosa të shkruaj për 10 parimet e dashurisë dhe urrejtjes në islam, të nxjerra nga libri i All-llahut dhe suneti i të dërguarit alejhi selam, që të mos pretendojë ndonjëri se këto janë fjalë dijetari, apo të ndonjë njeriu çfarëdo, e kush te dojë merr prej tyre e kush te dojë i refuzon.
Por, jo. Parimet që vijojnë s'mund të refuzohen, sepse nxirren nga fjala e All-llahute të Madhërishëm dhe suneti i të dërguarit sal-lallahu alejhi ve sel-lem.
Kështu na ka mesuar All-llahu i Madhërishëm në fjalën e tij:
“Fjala e besimtarëve, nëse ftohet All-llahu dhe i derguari i Tij te gjykojnë mes tyre, është të thonë dëgjuam dhe u bindëm.”
Prandaj parimet që vijojnë nuk mund të kundërshtohen.
Parimi i parë:
Dije All-llahu të mëshiroftë se është detyrë për ty armiqësia ndaj qafirave, urrejtja e tyre dhe është e ndaluar për ty afrimiteti dhe dashuria ndaj tyre. Argumentet që kanë ardhur në librin e All-llahut në lidhje me këtë janë aq të qarta sa nuk mund t'i fshihen askujt që ka sado pak dije, madje as fëmijëve që nuk merren në llogari.
Në librin e All-llahut ka gjykime që s'mund tu shmangesh, në të cilat shprehet qartë domosdoshmëria e Teuhidit dhe distancimi tërësisht nga e kundërta e tij (Shirku).
Prej këtyre argumenteve është ajeti:
"O ju që keni besuar, mos i merrni armiqtë e mi dhe armiqtë tuaj për miq, mos jeni miqësor me ta. Vërtetë ata kanë mohuar atë që zbriti juve nga e verteta."
Ka thënë All-llahu i madhërishëm:
“Mos i merrni mohuesit për miq në vend të besimtarëve. A doni ti paraqiteni All-llahut me argument të qartë kundër jush?" [En-Nisa, 144]
"Mos ti marrin besimtarët mohuesit si eulija (ndihmues dhe mbështetës) dhe kushdo që e bën këtë, ai kurrë nuk do të ndihmohet nga All-llahu në asnjë lloj mënyre; mund tu mbeshteteni vetëm në qoftë se ndjeni vërtetë rrezik prej tyre." [Ali Imran, 28]
"O ju që keni besuar, mos i merrni për eulija (mbrojtës dhe ndihmës) baballarët tuaj dhe vëllezërit tuaj, nëse ata parapëlqejnë mosbesimin mbi besimin. dhe kushdo prej jush që vepron kështu, ai është prej dhalimunëve (keqbërësve, të gabuarve).”
Parimi i dytë:
Përfshirja në gjëndjen e urryer e të shëmtuar të rrezikëshme (kufrit) a nuk është pikërisht pasojë e afrimitetit me mohuesit dhe dashuria ndaj tyre, përkujdesja dhe ndihma ndaj tyre, të cilat e nxjerrin njeriun nga feja tërësisht, me tekst nga libri i All-llahut të Madhërishëm dhe jo të shkruara nga njerëzit.
Ju lutem të mendoni mirë rreth kësaj thënie të All-llahut të Madhërishëm:
"O ju që keni besuar! Mos i merrni çifutët dhe kristianet për eulija. Ata janë ndihmës dhe mbrojtës të njëri tjetrit. Dhe nëse ndonjëri prej jush i merr ata si eulija, atëherë s'ka dyshim që ai është prej tyre. Sigurisht që All-llahu nuk i udhëzon ata që janë dhalimunë (keqbërës , të pa drejtë).” [El-Maide, 51]
Ka thënë Hudhejfe r.a. për këtë ajet:
"Le të ketë frikë kushdo prej jush se është jehudi ose i krishterë nëse nuk i kupton dhe zbaton ashtu siç duhet keto ajete".
Gjithashtu Kurtubiu r.a. kur i shpjegon këto ajete thotë:
"Kush përkujdeset dhe i ndihmon kundër muslimanëve, gjykimi i tyre është si gjykimi i çifutëve dhe i krishterëve, kjo si në kufër edhe në shpërblim. E pa ndryshueshme kjo deri në Ditën e Gjykimit".
Thotë All-llahu i Madhërishëm:
"Mos ti marrin besimtarët mohuesit si eulija, kushdo që e bën këtë, ai kurrë nuk do të ndihmohet nga All-llahu në asnjë llojë mënyre; mund t’u mbështeteni vetëm në qoftë se ndjeni vërtetë rrezik prej tyre." [Ali Imran, 28]
Ka thënë imami i spjeguesëve të kuptimeve të Kur-anit të madhërishëm Ibn Xerir El Tabari në tefsirin e tij për këtë ajet:
"Është i larguar nga All-llahu dhe All-llahu është i distancuar prej tij, me zbrapsjen nga feja e tij dhe zhytje në kufrin e tij".
Parimi i tretë:
Dije se armiqësia ndaj qafirave dhe urrjtja e tyre duhet të jetë tipar i dukshëm i besimtarëve dhe jo i fshehtë. Kjo për të ruajtur fenë islame dhe të bëhet i qartë dallimi mes besimtarëve dhe qafirëve, që të forcohet umeti dhe të dobësohen armiqtë e fesë dhe besimtarëve. Argument për këtë është thënia e All-llahut të Lartësuar si urdhër për të dërguarin e tij dhe për të gjithë umetin, që të pasojë Ibrahimin a.s., imamin e besimit të pastër islam dhe të veprojë si ai, e paraqitur kjo në ajetin në vijim:
"Me të vërtetë që Ibrahimi ishte shembull i mirë për ju dhe ata që e pasuan, kur i thanë popullit të tyre: ne jemi te distancuar nga ju dhe ata të cilët i adhuroni në vend të All-llahut. Ju mohoj ju dhe ka filluar mes nesh dhe jush armiqësia dhe urrejtja përgjithmonë, deri sa të besoni në All-llahun një e të vetëm".
Nga ky atjet nxjerrim pesë dobi kryesore:
1- Ai paraqet distancimin nga qafirët para distancimit nga kufri i tyre, për shkak të rëndësisë që ka armiqësimi dhe urrejtja e tyre. Ata janë më të rrezikshëm se vetë kufri dhe është e qartë se ka njerëz që distancohen nga kufri dhe shirku, por nuk distancohen nga qafirët.
2- Ibrahimi a.s. kur deshi t'ua paraqesë qartë dhe hapur urrejtjen iu drejtua atyre me fjalë të ashpra, "Ju mohuam juve", për shkak të rrezikut të madh që ka përzierja me ta.
3- Ibrahimi a.s. thotë: "filloi". dhe ky fillim u deklarua qartë dhe jo fshehurazi apo i pa dukshëm mirë. Krahasojeni këtë me atë që ndodh tani ne disa vende muslimane për shkak të mos lejimit të këtyre dukurive dhe besimeve, me pretendimin që të mos zemërohen me ne armiqtë e fesë.
Dhe s'ka fuqi dhe ndryshim vetëm se me ndihmën e All-llahut.
4- Mendo edhe ti me mua në fjalën e Tij: "armiqësia dhe urrejtja" dmth nuk mjafton vetëm urrejtja por duhet patjetër shfaqja e armiqësisë ndaj tyre. Në ajet ka ardhur në fillim armiqësia para urrejtjes, kjo për të theksuar domosdoshmërine ndaj saj.
5- Thënia e të Lartmadhëruarit: "përgjithmonë", dmth deri në Ditën e Gjykimit edhe po të kalojë kohë e gjatë edhe pasi të jenë shpikur avijonët dhe të kemi ndërtuar gradaçela. Ky është parim që nuk ndryshon me ndryshimin e kohërave apo të vendeve.
Parimi i katërt:
Ndalimi i bashkëpunimit me qafirët është edhe më i fortë ndaj atyre që i luftojnë dhe i vrasin muslimanët. Këta janë të dalë nga feja, siç thotë All-llahu i Lartësuar:
"Janë vetëm ata që ju luftuan ju për çështje të fesë dhe që ju kanë dëbuar ju nga shtëpitë tuaja, apo që kanë ndihmuar për t'ju dëbuar ju, që All-llahu ju ndalon ju të bëni shoqëri me ta. Dhe kushdo që bën shoqëri me ta, atëherë te këtillët janë dhalimunë (keqbërës që nuk iu binden All-llahut)." [El-Muntehine]
Ju mjafton All-llahu o popull i Palestinës, Irakut, Afganistanit, dhe kushdo qofshi ju o muslimanë që ju luftojnë me zjarrin e kufrit dhe të qafirëve.
Dëshmojmë për All-llahun se i urrejmë ata që ju kanë lënduar, sprovuar, pushtuar dhe ju kanë nxjerrë nga shtëpitë tuaja.
Lusim All-llahun që t'jua largojë mërzitjen dhe t'ju mbrojë nga fatkeqësitë.
Parimi i pestë:
Dije se kjo që ndodh na e bën edhe më të dukshme domosdoshmërinë e armiqësisë dhe urrejtjes ndaj qafirave. S'kemi rrugë tjetër, madje është ibadet i obliguar për muslimanët, siç është namazi dhe farzet e tjera.
Ajetet që përmendëm më sipër janë argument për këtë parim, që të mos pretendojë ndonjë se kjo ështe feja e dijetarit të nderuar vehabij, apo e shejh filanit dhe filanit, por ta dijë se është feja e All-llahut dhe ajo që kanë praktikuar profetët.
Parimi i gjashtë
Kjo është çështje me të cilën u obliguan të gjithë profetët dmth, për armiqësi ndaj armiqve të All-llahut dhe distancimin prej tyre. Duke filluar nga Nuhu, për të cilin All-llahu na sjell si shembull përgjigjen e Tij ndaj Nuhut, për djalin e tij jobesimtar:
"Ai nuk është prej teje" Apo Ibrahimi a.s. dhe kushdo që e ndoqi atë nga besimtarët, kur u distancuan nga populli i tyre dhe të afërmit e tyre, madje vetë Ibrahimi a.s. nga babai i tij "U distancuam nga ju dhe ata që adhuroni veç All-llahut".
Gjithashtu djemtë e shpellës kur u tërhoqën nga populli i tyre mohues, për të ruajtur fenë dhe besimin e tyre.
Thotë All-llahu i Lartësuar:
"(Kur i thanë njëri-tjetrit) Kur ju u tërhoqët prej tyre dhe atyre që adhurojnë përveç All-llahut, atëherë kërkoni mbrojtje në shpellë. Zoti juaj do të hapë për ju një rrugë nga mëshira e Tij dhe do t'ua lehtësojë juve shqetësimin".
Parimi i shtatë:
Parimi i dashurisë ndaj besimtarëve dhe urrejtjes ndaj qafirëve lidhur me shehadetin ndahet në dy pjesë:
1- Mohimi i çdo llojë adhurimi ndaj dikujt tjetër përveç All-llahut. Kjo është ajo që All-llahu e ka quajtur kufri ndaj tagutit.
2- Pohimi. dhe ky ëdhtë njësimi në adhurimi i All-llahut (një e të vetëm). Argument për këto dy pjesë është fjala e All-llahut të Madhërishëm:
"Kush i mohon tagutët dhe beson në All-llahun, ai është kapur fort pas lidhjes më të fortë që s'ka shkëputje. All-llahu është Gjithëdëgjuesi i Gjithëdituri".
Ai që mohon tagutët i bën qafira pasuesit e tij (tagutit). Argument për këtë është fjala e All-llahut:
"Ju mohuam ju". dhe "Unë jam i pastër prej jush dhe çdo gjëje tjetër që adhuroni përveç All-llahut".
Ndaj del si obligim distancimi nga vepra e kufrit dhe ai që e vepron atë, deri sa te vërtetohet fjala e teuhidit: s'ka te adhuruar me të drejtë veç All-llahut.
Parimi i tetë:
Kanë bërë dallim dijetarët mes pasimit dhe përkujdesjes ndaj qafirëve. Pasimi i tyre me qëllim për të fituar diçka nga dunjaja pa rënë në kufër, apo kthim nga Islami, siç ndodhi me Hatab Ibn Ebi Beltaa, kur u shkroi kurejshëve dhe i lajmëroi për sulmin e të dërguarit të All-llahut sal-lallahu alejhi ve sel-lem.
Vepra si këto janë prej gjunaheve të mëdha dhe jo prej kufrit që të nxjerr nga Islami.
Prej këtyre gjunaheve janë edhe ngjasimi me ta në të veshur, apo prezantimi në rezidencat e tyre, shrehja e dashamirësisë ndaj tyre me urime ndaj tyre, janë prej veprave që nuk të nxjerrin nga Islami, por përkujdesja, mbrojtja e tyre, ndihma e tyre, me pasuri, apo çdo gjë tjetër sado e vogël që të jetë, është kufër që të nxjerr nga feja, siç ka ardhur në ajetet e mësipërme.
Parimi i nëntë:
Ka ndryshim mes urrejtjes së qafirëve, armiqësisë ndaj tyre dhe mes bashkëpunimit me ta në çështjet e dunjasë dhe ftimi i tyre në Islam.
Qafiri nuk falet kur luftohet me të. Por në qoftëse midis nesh dhe tyre ka marrëveshje, duhet rrespektuar marrëveshja, kursehet gjaku i tij, nuk vritet dhe nuk sulmohet.
Poashtu rrespektohen të drejtat e tij në qoftëse është komshi, vizitohet në qoftëse është i sëmurë dhe i përgjigjesh ftesës në qoftëse të fton. Të gjitha këto me qëllim ftesën në Islam, duke qëndruar brenda kufijve që sqaruam dhe të mos bashkohet në asnjë mënyrë në vende ku ai (qafiri) bën gjunahe ndaj Zotit. Dhe përveç se në këto kushte nuk lejohet përzierja me ta, sepse ruajtja e fesë dhe zemrës është më parësore se çdo gjë tjetër. Por, ne e kemi për detyrë bisedën me ta në mënyrën më të mirë me qëllim ftesën në Islam.
Argument për këtë ajeti: "Dhe mos bëni bisedë me ata që u është dhënë libri, përveçse me mënyrën më të mirë".
Në një ajet tjetër All-llahu thotë për ata që nuk na luftojnë: "Nuk ju ndalon All-llahu që të bashkëpunoni me drejtësi dhe mirësi me ata që nuk ju luftojnë në fe dhe nuk ju nxorrën prej shtëpive tuaja. Vërtetë që All-llahu i don ata që bashkëpunojnë me drejtësi."
Parimi i dhjetë:
Lejohet në disa raste që të shfaqësh butësi, apo afrimitet me ta, në qoftëse je i detyruar, ke frikë se të vrasin, apo të dëmtojnë. Duhet pasur kujdes që kjo shprehje butësie të jetë veçse në dukje dhe jo në brendësi të zemrës, sepse zemra jote duhet të jetë e mbushur plotë me armiqësi dhe urrejtje ndaj tyre.
Argument është ajeti:
"Mos ti marrin besimtarët mohuesit si eulija (ndihmues dhe mbështetës) dhe kushdo që e bën këtë , ai kurrë nuk do të ndihmohet nga All-llahu në asnjë llojë mënyre; mund tu mbështeteni vetëm në qoftë se ndjeni vërtetë rrezik prej tyre." [Ali Imran, 28]
Ka thënë Ibn Kethir në tefsirin e tij, për ajetin:
"...mund tu mbështeteni vetëm në qoftë se ndjeni vërtetë rrezik prej tyre." Ai që ka frikë në disa vende dhe kohë të caktuara prej sherrit të tyre dhe të jetë kjo frikë veçse në dukje dhe jo në zemër apo në nijet.
Siç transmeton Buhariu nga Ebi Darda se ka thënë:
"Do të përballemi me popuj të cilëve do tu qeshim me fytyrë dhe do ti mallkojmë me zemrat tona".
Thotë El Theuri: ka thënë Ibn Abas: "I devotshëm është ai qëi frikësohet All-llahut në punë dhe fjalë".
Atëherë nuk lejohet në asnjë menyrë, as kur je i detyruar, të bësh një punë e cila është kufër si ndihmë per qafirat kunder muslimanëve. Siç është ndihma e tyre kundër fesë apo përhapja e sekreteve të muslimanëve tek qafirët e të tjera si këto.
Ka thënë Ibn Xheriri, si shpjegim për fjalën e All-llahut të Madhërishëm:
"mund tu mbështeteni vetëm në qoftë se ndjeni vërtetë rrezik prej tyre." Nëse jeni nën sundimin e tyre dhe keni frikë për jetën tuaj , mund të tregoni sjellje të mirë me ta, me gjuhë dhe të fshehni urrejtjen dhe armiqësinë ndaj tyre me zemër dhe të mos pajtoheni me gjendjen e tyre në mosbesim dhe të mos i ndihmoni kundër besimtarëve, qoftë edhe me veprën më të vogël.
Dr. Nasir Ibn Jahja El Hunejni
Përktheu:
Ankebut.com
14 qershor 2008
